İnsanlar nankör olmasın, hayat bayram olur belki...

Bazı insanlar gerçekten çok nankörler.

Hem elindekinin kıymetini bilmiyorlar, hem de sonra dert yanıyorlar.

Neden?

İnsanlar neden nankörlükten zevk alıyorlar?

Ya da neden elindekinin kıymetini bilmiyorlar?

Cidden çok sinirliyim bu konuda.

Söylemek istediğim çok şey var, söylememem gerek ama.

Çünkü ben konuşmaya başlayınca biliyorum ki çok insan alınacak üstüne ve genelde bu doğru insanlar olacak, sonra da kırılacaklar bana doğruları söylüyorum diye.

Ben sevmiyorum insanları kırmayı.

Bu yüzden hep -çoğunlukla- içime atarım kızgınlığımı.

Ama nankör olmasın insanlar!

Neleri neleri bulamayanlar var, elindekilerle yetinmeyi öğrensinler.

Elindekinin kıymetini bilemeyip, daha iyisini aramaya çıkmasınlar.

Elindekinden de olup ortada bomboş kalıp sonra da nankörlük yapmasınlar.

Yapmayın işte.

"Gerçek sevgi" denen şey çok az bulunuyor zaten artık, biri size bunu vermişse, daha iyisini aramaya çalışmanın ne gereği var?

Bulmuşsan bırakmanın ne gereği var...

Yok işte..

İnsanlar nankör...

İnsanlar kötü.

Kimse "sevginin" kıymetini bilmiyor.

Sevilen sevenin değerini anlamıyor.

Yazık...

Olan hep sevene oluyor...

Hep çok sevene...