Bugün bir masal yazmak istedim kahramanı “ben” olan. Beyaz atlı bir prens beklemeyen, aynanın ona en güzel olduğunu söylemesini istemeyen, prensin gelip onu öpmesini ummayan “ben”.
Neden her masalda sihirli bir şeyler olmak zorunda?
Normal insanların da masalları olamaz mı?
Bugün kahramanı “ben” olan bir masal yazmak istedim. Çok mu zor bunu istemek? İstememek mi gerek? Bilemedim.
Ama ben yine de “ben” in masalını yazacağım. Bu konuda inatçıyım. Siz de okumak için buradaysanız eğer; okuyacaksınız! Üzgünüm…
Bir gün bir “ben” varmış derslere girmekten çok sıkılan. “Ben”in bu hafta son okulda son haftasıymış. Bu “ben”, sevgilisiyle de biraz atışıkmış. Ve final sınavları yaklaştığı için tüm gerilimler birikmiş. “Ben” bu yüzden kendini çok baskı altında hissediyormuş. Araları limoni olan sevgilisine bile derdini anlatamıyormuş. Kendini açıklama yeteneğini kaybetmiş. “Ben” bazen çok bunaldığında ağlamak istiyormuş ve ağlayamıyormuş. Bu “ben”in hayatındaki en acayip dönemmiş. Çünkü “ben”in hisleri öyle acayipmiş ki bu aralar, “ben” ne yapacağını bilemiyormuş.
Peki “ben” bundan sonra ne yapmalı?
