Sevgili günlük; ben artık unutmak istiyorum...

Şimdi ben dün gece sarhoştum.

Yani öyle çok değil, kendimi kaybedecek kadar çok değil en azından - ki öyle olsaydım belki daha güzel olabilirdi- eve döndüğümde biriken kelimelerimden "lanet" dolu bir yazı yazdım...

Onu burda paylaşmak ve paylaşmamak arasında çok kararsız kaldım...

Yani bir bakıma içimde ne varsa kusmuşum resmen, şimdi tekrar okuyunca "vay be amma dolmuşum aslında" dedim.

Diyordum ya, kızamıyorum bile ben bu adama diye, aslında kızabiliyormuşum bunu farkettim...

O benim hayallerimi çaldı çünkü...

O benim aşkımı çaldı...

O benim güvenimi darmadağın etti...

O bana elleriyle verdiği umudu, yine elleriyle aldı ve gitti...

Beni ortada bomboş bıraktı böyle...

İçimde az da olsa var olan mutluğu arttırıp, sonra birden hepsini aldı gitti, mutsuz bıraktı...

Ruhumda kocaman bir boşluk bıraktı...

Yani aslında çok şey var kızılacak...

Çok şey var bağırıp yüzüne kusulcak...

Bunları farketmek daha iyi geldi bana...

Unutma sürecimi kısaltır belki diye umuyorum çaresizce.

Yani aslında nefret etmek değil de bu, ki nefret etsem aşk ölürdü bu iyi olurdu, ama nefret etmek değil de bu kızmak bildiğin..

Çok kızıyorum!

Çok kırıldım, çok yaralandım, çok ağladım...

Ama nefret değil işte bu...

Kızgınlık...

Bağırsam da geçmiyor, içimi döksem de geçmiyor, yüzüne söylesem de geçmicek biliyorum...

Öyle saçma sapan bi haldeyim yine işte...

Ama geçecek biliyorum.

Zamanı geldiğinde bu da geçip gidicek...

Bu yarı yolda yapayalnız kalmışlık hissi de bitecek...
Gerçekten beni anlayan dostlarım olmasaydı, daha zor atlatabilirdim bu günleri...
İnsanın böyle zamanlarda yalnız kalmaması çok daha önemliymiş bunu da öğrendim mesela...
Kafamda kurduğum pembe rüyalardan gerçekliğe doğru uyandım sayelerinde...
Ben saf saf "ama ben mutluydum" derken aslında ne kadar mutszu olduğumu, ve ne kadar yaralı olduğumu gösterdiler bana...

Neyse öyle işte...

Sonsöz Eshevar'dan gelsin;

"Yolda bırakılmışlık acısı budur.

Sol tarafta "keşke"ler, sağ taraftaysa "ya böyle olsaydı"ları görebilirsin.

İleriye doğru giden yoldaki pencerelerin hepsi geriye bakmaktadır ve geçmişten küçük, kısa ve anlamsız görünen ama aslında çok değer taşıyan anıları göstermektedirler..."