Önce bir kurbandı o da "ben"im gibi.
Katili tarafından kandırılmış, cezbedilmiş...
Katiline güvenmiş, aldanmış, yanılmış.
Sonra bir gün, katili bıraktı onun elini, güvenini boşa çıkardı, dımdızlak ortada kaldı.
Katili ona acımadı ve öldürdü, sonra dönüp arkasına bile bakmadı.
Bir süre ölü kalmayı seçti bizimki.
Ağladı, zırladı, geri dönmek istedi, yapamadı.
Baktı ki geri dönüşü yok, ve katilinden almış zehri, o da kendine kurbanlar aramaya başladı.
Belki bir kaç umursamaz deneme yaptı, olmadı.
Sonra karşısına ona güvenmeye hazır bir "ben" çıktı.
Şimdi katil konumunda o, kurban konumunda "ben" vardı.
"ben" tıpkı katilin bir zamanlar kendi katiline yaptığı gibi ona güvendi, aldandı, yanıldı.
Ve katil bir anda "ben"in elini bıraktı.
Çünkü o kendi katilini hala unutamamıştı.
Zehrini "ben"e bulaştırarak gitti, o da ardına bile bakmadı.
Şimdi bu "ben" de bir süre ölü kalmayı seçti.
Ağladı, zırladı, geri dönmek istedi.
Ama "ben" de yapamadı, geri dönemeyeceğini anladı.
Şimdi sıra "ben"e geçmişti.
Şimdi katil "ben", kendine yeni kurbanlar aramaya başladı...
Ve bulduğunda muhtemelen katilinin "ben"e yaptığını "ben" de bir başkasına yapacaktı.
Çünkü "ben" de hala kendi katilini unutamamıştı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder