Ben az birazcık da olsa kendimden eminim de.
Senden emin olamıyorum ki gelip açılayım sana.
Gerçi emin olsam açılmanın ne anlamı kalır onu da bilmiyorum ya.
Sonuçta bir şeyden eminsen gider hemen söylersin her şey biter.
Bu kadar beklenilmez.
Zaten bazen öyle bir noktaya geliyorum ki iç dünyamda.
Sana deli gibi söylemek istiyorum hislerimi.
Sonra geçiyor o.
5 dakika içinde duygularım öyle çok değişiyor ki.
Bir diyorum "o da beni seviyor eminim!".
Sonra diyorum ki "saçmalama sevse o da bir şeyler yapar".
Duruyorum öyle.
Sonra diyorum ki "belki de o bir şeyler yapıyor da sen anlamıyorsun, ya da anlayamıyorsun".
Oysa ki ben elimden geldiğince yapmaya çalışıyorum.
Gerçi sen ne kadar beni anlıyorsun orasını bilemiyorum ama...
Ya da anlıyor musun ki?
Oysa anlasan, senin de içinde bir şeyler olsa da, hayat bayram olsa...
...
O kadar karmaşık ve yoğun ki duygularım.
Karmaşıklığı tamamen seni çözemememden.
Yoksa ben kendimden eminim, seni sevdiğimden, ve seni hiç bir şekilde kaybetmek istemediğimden.
Ama işte sen...
Sen ne hissediyorsun, ne düşünüyorsun, ne yaşıyorsun iç dünyanda bir bilebilsem...
Gerçi bildiğimde iyi şeyler olmayacaksa acaba bilmesem mi diye de düşünmeden edemiyorum...
Kulaklarımı kötü şeylere tıkamak, güzel şeyler yaşamak istiyorum.
...
O değil de ben "Seviyorum Merkez"!!!
