1. Raunt sonucu= Beyin 1 - 0 Kalp

Taktığım maskemi çıkarttım.

Olmadığım biri gibi olmaya çalışmaktan yoruldum.

Zaman merhem falan olmuyor.

Yaralar kabuk bağlasa da dokununca yeniden kanıyor.

Kafamı meşgul edecek bir şeyler bulamayınca sana sarıyor olmaktan sıkıldım.

Tamamen silinmen ne zaman mümkün olacak?

Düşünmemeye çalıştıkça daha çok düşünüyorum.

Acaba diyorum, düşünmemek yerine daha çok düşünsem de canım yansa, yansa, yansa, sonra zehir aksa gitse...

Sen de gitsen?

Seni düşünmeyi erteledikçe daha çok uzuyormuş gibi geliyor bu süre.

Ne kadar çabuk tüketirsem gözyaşlarımı o kadar çabuk kurtulmaz mıyım senden?

Zaman zaman geçti zannediyorum, etrafta insanlar varken...

Sonra herkes kendi köşesine çekiliyor.

Ben kendimle başbaşa kalıyorum.

Sonra düşünmemeye çalışırken, gözümde bir şeyler canlanıyor.

Sonra onlar gerçek miydi hayal miydi diye düşünüyorum.

Sonra hatırlamaya çalışıyorum;

Hafızam bana oyun oynuyor.

Yaşadığımız o kısa süre, sanki gerçek değilmiş de, benim kafamda kurduğum bir hayalmiş gibi geliyor.

Sanki az da olsa sayılı gün hiç yaşanmadı da, ben senle olmayı hayal etmişim gibi.

Belki beynim bu tarz davranarak seni unutmamı kolaylaştırmaya çalışıyor.

O kadar uzak ki artık.

Cidden bir sis perdesinin ardında kalmış gibi.

Hiç gerçek olmamış gibi.

Bir rüya görmüşüm gibi.

Asla yaşanmamış gibi.

Belki de en güzeli...

Belki de yaşanmaması gerekirdi.

Bilmiyorum...

Ama böyle gerçek dışıymış gibi hissetmek garip geliyor.

Sanki elini hiç tutmamışım gibi hissetmek, sanki hiç sevmemişim de, rüya görmüşüm gibi farzetmek...

Bilmiyorum...

Beynim benimle oyun oynuyor.

Kalbimle beynimin girdiği savaşı beynim kazanıyor.

Sanırım artık kalpsizim.

Beynimse çok yaralı...