Belki çok geç, Belki de doğru olan bu...

Uzun süre dolandı ne yapacağını bilemeden.

İnkar etmek istediği bir şeyi yapmak zorunda olmak onun canını yakmaya başlamıştı.

Aslında bunu çok daha önceden yapması gerektiğini bildiği halde yapamadı.

Söyleyemedi.

Harekete geçemedi bir türlü.

Hep düşünceleri engel oldu ona.

İçindeki sesler ona durması gerektiğini söyledi hep.

Hala daha "dur" diyordu ona.

Ama o artık onları dinlemekten vazgeçti.

Artık bir şeyler yapması gerekiyordu.

Böyle cevapsız kalmaktan nefret ediyordu.

Olumlu veya olumsuz bir cevap alması gerekiyordu.

Her şeyi bir kenara bıraktı.

Tüm gururunu.

Biliyordu ki aşkta gurur olmazdı.

Yani olmamalıydı.

"Hayır" cevabını alacağını bile bile ona gitti.

Oysa ki içindeki ses ona "dur" diyordu.

Keşke onu dinleseydi.

Yolun sonuna geldiğinde istemediği bir manzarayla karşılaştı.

Sevdiği adam artık onun sevdiği adam olamazdı.

Belki geç kalmıştı, belki de böylesi daha iyi olmuştu.

Ama o sevdiğini artık asla söyleyemeyecek ve cevabı hep merak edecekti.

Sevdiği adamsa bu dünyada onu ne kadar çok seven biri olduğunu asla öğrenemeyecekti.

Çünkü geç kalmıştı, ya da doğru olanı yapmıştı.

Bunu hiçbir zaman öğrenemeyeceklerdi...