Yanıp sönüyor ışıklar durmadan bu gece yine.
Bana anlamsız gibi gelen ama bir sürü anlam yüklü işaret dolanıyor etrafımda.
Bunların farkına varıp da hayata yeniden başlamalıyım aslında.
Ama varamıyorum.
Uzanıp da tutamıyorum elinden.
Çünkü korkuyorum.
Belki işaretleri yanlış yorumluyorum, belki de doğru olmasından korkuyorum.
Bilmiyorum.
Ama yanıp sönüyor ışıklar durmadan bu gece.
Ben olup bitenlere hiç bir anlam yükleyemiyorum.
Hiç bir şeyden emin olamadığım gibi, kendimden de emin olamıyorum.
Acaba ben ne istiyorum?
Acaba ben neden çekiniyorum, ya da kaçıyorum?
Kendimi çok yaşlı hissediyorum.
Ruhum çökmüş, yorulmuş...
Artık yeni bir hüsrana atılacak hali kalmayan kalbim yıpranmış.
Doğru zamanda doğru kişiyi bekliyorum.
Beyaz atlı prensimi bekler gibi.
Ama beklediğinde gelmiyor onlar, bunu hayat öğretti bana bir çok keresinde.
Zaten gelenlerin de atı beyaz değildi ve gittiler.
Ben şimdi bekliyorum ne beklediğimi bilmeden.
Gelen yine mi gidecek, yoksa bu kez benimle sonsuza dek mi kalacak?
Bilemiyorum.
Ama ben yine bekliyorum işte.
Zaten sürekli bir şeyler bekliyorum ben de.
Adım atmaktan korkan şu beden, sürekli beklemekte.
Neyi, kimi, neden beklediğimi bilmeden bekliyorum sadece.
Gelen ya tamamen kalacak bu sefer, ya da yine gidecek geldiğince.
Ya da ne gelen olacak buralara, ne de giden.
Ben yine sadece bekliyorum işte.
Sıkıldım halbuki beklemekten delice.
Öyle delice ki hem de, bir an önce atılmak istiyorum bir şeylere.
Ama sonra korkularım geliyor yine gözümün önüne.
"Bu sefer" diyorum, "bu sefer sıra beklemekte belki de".
Sonra duruyorum, durduruyorum kendimi.
Başlıyorum yeniden beklemeye.
Ama görüldüğü üzere ne gelen var önümde ne de geçip giden.
Şöyle bir bakan bile yok.
Beklerken asla bilemeyeceğim bir çok fırsatı kaçırıyorum belki de.
Ama ben bu sefer sabretmeyi, beklemeyi seçiyorum işte.
Elbet beklenen beklendiğinin farkına varacak da yola çıkacak işte.
Umut ediyorum, hayal ediyorum.
Ve beklemeye devam ediyorum.
Belki bir gün sesimi duyar da gelir diye...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder