Ben bazen çok sıkılabiliyorum...

Yazmak istediğim çok şey var da, bir şey var esas, nasıl kelimelere dökeceğimi bilemiyorum.

İçimden geçenleri nasıl anlatacağımı bilemiyorum.

Aslında anlatmak istediklerimi doğru şekilde aktarabileceğimden emin değilim, bu yüzden anlatamıyor olabilirim.

Gerçekten bilemiyorum.

Kafam artık karışık değil.

Sadece korkuyorum ama, korkum tamamen kendimle ilgili.

Duvarlarımı yıktım ilk defa.

Neysem oyum ilk defa, maskesiz.

Ne hissediyorsam onun arkasındayım ilk defa.

Arkasında olmaktan korkmadan hem de.

Olay hayallerin gerçekleşip, gerçekleşmemesi değil.

Korkum hayallerimin gerçekleşmeyecek olması da değil.

Kendimden korkuyorum ben.

Savunmasız kalmış olmaktan.

...

Kitlendim.

Yazamıyorum.

Neden böyle oluyor?

İçimden geçenleri neden hissettiğim şekilde aktarmaktan çekiniyorum.

Bu sefer "sabır" kelimesinin anlamına yükleniyorum.

Bekliyorum.

Neyi beklediğimi bilmeden hem de.

Sadece "mal" gibi durup bekliyorum.

Neler olacak bilmeden, ne yapacağımı bilmeden...

Bekliyorum işte.

...

Bu aralar yine hem iyi hem kötü şeyler aynı anda oluyor.

Hayat aklı sıra denge kurduğunu sanıyor.

"Mutlu musun sen? Al sana kötü haber.."

Resmen benimle oynuyor.

...

Sıkıldım ben!

Çok sıkıldım!

Bir şeyler artık değişsin istiyorum...

Umarım çok yakında bir şeyler gerçekten değişir...