Aşık olmak bazen saçma bir şey olabiliyor...

Aşkın ulaşacağı son noktayı düşündüm de az önce.

Tanışırsın, aşık olursun, gezersin, güzel anlar paylaşırsın, öpüşürsün, sevişirsin. Sonra?

Sonrası yok işte.

Ulaşabileceğin en uç nokta bu.

Bu tarz bir yazı okumuştum linkleri şu ve şu.

Ama öyle.

Ötesi yok.

Neden aşık oluyoruz ki?

Ne gerek var yani?

Birinden hoşlanıyorsun, hatta aşık oluyorsun, sonra;

Ya o senden hoşlanmıyor olay orada kalıyor,

Ya her şey yolunda gider gibi oluyor, sonra ilişki içeride bir yerde tıkanıp kalıyor,

Ya da tüketilebilecek her şey tüketiliyor ilişkide.

Geriye hiç bir heyecan kalmıyor.

Yine bitiyor.

Hangisi en az can acıtanı?

Başlamadan biten mi yoksa her şey tükendikten sonra biten mi?

Bilmiyorum.

İkisinin de acısını yaşadım farklı farklı.

Birbirleriyle alakası yok belki ama, yükleri aynı be.

Birşeyler yaşadıktan sonra bittiğinde yitirdiğin yıllara ağlıyorsun, paylaştığın güzel anılara.

Birşeyler yaşamadan bittiğindeyse yaşanmamışlıklara...

İki ucu boklu değnek yani..

Merak ediyorum da, cidden yok mu filmlerdeki, kitaplardaki, şarkılardaki gibi sonsuz aşk, sonsuz mutluluk?