Önce bekledim.
Durdum sadece bana geleceğin günü bekledim.
Bazen çok uzun bekledim, bazen de çok kısa.
Ama bekledim.
Bana geleceğinden o kadar emindim ki kendimce.
Sadece durdum bekledim.
Gelecektin.
Bunu hissediyordum yüreğimin taa derinlerinde bir yerde.
Gelmeliydin.
Ben bunun için seni seçmiştim kendimce.
Bilemedim aslında senin bana gelmeyecek olduğunu.
Bilemedim ne yapmam gerektiğini.
Sadece beklemeyi seçmiştim oysa ben.
Oysa ki beklemek yetmiyormuş bazen.
Seni bu kadar uzun süre bekleyeceğime belki de ben sana doğru bir adım atmalıydım.
Ama atmadım.
Ben sadece bekledim.
Ben sadece beklemeyi seçtim.
Ama sen bana hiç gelmedin.
Ben hiç boşuna beklediğimi bilmeden seni belki bir ömür bekledim.
Korktuğum yalnızlığımdan kaçmak için senin gelmeni bekledim.
Tabi sen bana gelmeyince ben yalnızlığımla daha bir kaynaştım.
Ondan korkmamaya, ona alışmaya başladım.
Şimdi istesem de sana doğru bir adım atamıyorum elimde olmadan.
Yine de bekliyorum bir umut belki gelirsin.
Ama ben adım atmıyorum yine sana.
Bencilce gelmeni bekliyorum.
Ama bence sen bunu görsen de umursamıyorsun.
Bence sen de benim bir adım atmamı bekliyorsun.
Ne sen bana bir adım geliyorsun ne ben sana.
Belki de olması gereken bu.
Ortada buluşulabilecek bir nokta kalmamış bizim için.
Biz sadece kendimizde kalabilmişiz.
Kendi yalnızlığımızla dost olmaya mahkum olmuşuz.
Biz de böyleymişiz...
2 yorum:
oysa ki bir taraf bir adım atsa kendinden,bencilliginden vazgecip,tek bir adım ömürlük yol olacak ..
Sorun da burada sanırım zaten :/ iki tarafında artık adım atacak hali kalmamış maalesef...
Yorum Gönder