Bu aralar bu melankolim bitmek tükenmek bilmiyor.
Oysa ki kendi kendime neden olduğumu bildiğim halde, engel de olmuyorum kendime.
Neden peki?
Neden kendime işkence etmeyi seviyorum?
Ve şu ara boş olan kalbimi doldurmak için neden saçma sapan hayallere dalıyorum acaba?
Belki de benim yalnızlığa göğüs germe şeklim bu.
Bilmiyorum.
Ama bu kendi kendime kurduğum hayallerden de sıkılmaya başladım artık.
Elle tutulur, gözle görülür, imkanlı şeyler istiyorum artık.
Yetti canıma yani.
Komik bir durumdayım aslına bakarsan.
Belki de psikolojik desteğe ihtiyacım var.
Olabilir yani aslında.
Kendi kendime mücadele etmeye çalışıyorum kendimle ama, yeterli olduğumu sanmıyorum kendime.
Kendi kurduğum hayallerin hayal olduğunu bile bile onlara sımsıkı sarılıyorum ve uyandığımda hayat normal devam ederken iç dünyamda ben hayallerimle yaşıyorum.
Dışarıdan baksan, anlamazsın benim iç dünyamda kopanları.
Sana öyle mantıklı cümleler kurarım ki dünyada olduğuma inanırsın.
Oysa içimde ben öyle bir yerdeyim ki.
Her gün bambaşka bir dünyadan merhaba diyorum kendime.
İlk defa bu kadar çok kaptırıyorum kendimi hayallerime ve bu beni korkutmaya başladı artık.
Küçüklüğümden beri ben kendimce hayaller kurar onlarla yaşardım.
Ama bu aralar cidden fazlalaştılar.
Acaba hayatımın en yalnız olduğum dönemi mi bu?
O yüzden mi bu kadar çok ihtiyaç duyuyorum hayal kurmaya?
Bilemiyorum.
Sadece artık kendimden de korkuyorum!...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder