Ben de Gittim Artık Senden

Yağmurda yürümeyi ne zaman sevdim hatırlamıyorum...

Ne zaman bulutların arkasından gülümseyen güneşi benimsedim, unuttum...

Oysa her şey daha dün başlamış gibi hayatımda.

Sanki sen daha dün gitmişsin de, ben senin yokluğunu bir ömür boyu hissedecekmişim gibi.

Ama aradan yıllar geçti gitti su gibi.

Evet çok acı çektim yokluğunda, doğru.

Ama her güzel şeyin bir sonu olduğunu bildiğimiz gibi, kötü şeylerin de bir sonu olduğunu unutmamamız gerekiyormuş.

Bak! Unuttum ben seni de...

Sensiz geçen geceleri unuttum.

Sensizliğin acısını kalbimden, beynimden, benliğimden atmayı başardım.

Bak! Ben ağlamıyorum artık.

Gözlerim kurudu.

Yağmurlardan korkmuyorum artık.

Sonbaharı seviyorum.

Ama artık seni sevmiyorum...

Unuttum seni sildim...

Canım yanmıyor bu satırları bile yazarken.

Gözlerim dolmuyor, için kanamıyor, ruhum sıkılmıyor.

Bak! Ben seni içimden söküp atabilmeyi başardım.

Gözlerim her tarafta seni aramıyor artık.

Kendimi kandırmıyorum artık döneceksin diye.

Bak! İçimdeki yangını söndürdüm ben...

Peki ya sen?

Sen başarabildin mi tüm bunları?

Sen anılarınla yüzleşebildin mi?

Sen bensizlik diye bir acının tadına varabildin mi?

Oysa sendin giden, beni benden eden...

Ben de gittim şimdi senden...

Kendimi hiçbir şeyden mahrum etmeden...

Acımı da yaşadım, hüznümü de, aşkımı da, nefretimi de...

Oysa biz gittik şimdi tümden.

Tükendik.

Yıprandık, parçalandık.

Yitip gittik kendimizden...

Hem de bunu hiç istemeden...