Bir minicik kız çocuğu...

Çocuk olmak kadar güzeli yokmuş meğer...

Hani en büyük derdimizin "bugün hangi oyuncağımla oynasam" olduğu zamanlar.

Kurduğumuz hayallerin imkansız olduğunu bilmediğimiz yıllar.

Her gün farklı bir hikayenin kahramanı olduğumuz anlar.

Hayal etmekten korkmadan hayal ettiğimiz zamanlar.

Gerçekten saf olduğumuz yıllar.

Tertemiz renklerimize siyahların bulaşmadığı anlar.

Zaman geçtikçe karardı renklerimiz.

Önce hayallerimizin asla gerçekleşmeyeceğini öğrendik.

Sonra hayal etmekten korkar olduk.

Umutlarımızı teker teker yitirdik.

Umut etmekten de korkar olduk.

Sevdik, sevilmedik, sevildik, sevemedik...

Sevdiğimiz tarafından en büyük darbeleri yedik.

Ummadığımız insanlar arkamızdan kuyumuzu kazdı...

Tekrar masum olmayı beceremedik.

Şarkıda diyor ya " biz büyüdük ve kirlendi dünya"...

Biz mahkum olduk kirlettiğimiz bu dünyaya...

Sevgi kelimesi anlamını yitirdi..

Aşk zaten var mıydı ki?

Beceremedik...

Masumca sevsek de, vahşice terkedildik...

Gerçekten sevenin kıymetini bilmeyi biz beceremedik...

Umutlar yıkıldı, yok edildi.

Sevda adına bir sürü yeminler boş yere edildi.

Âşık olmayı beceremedik.

Gerçek aşkın ateşinde yanmayı beceremedik.

Biz gerçekten de aşkın ne olduğunu bilemedik.

Sevdik, ama yetmedi.

İnsanoğluna elindekinin kıymetini bilmeyi öğretemedik.

Hep daha fazlasını istediler, biz veremedik.

Umut etmekten de böylece vazgeçtik.

Hayattan bir sürü şey istedik.

Ama bunları elde etmek için hiç savaşmayı seçmedik...

Sevmek istedik başkalarını da, ama bunun için uğraşmak yerine, eskiye takıldık kaldık...

Kendi yaralarımızı başkalarında sarmaya çalıştık, onları kendimizden de derin yaraladık.

Yaralandık.

Yenildik.

Yine de pes etmedik.

Güçlü olmayı seçtik.

Yıkılmadan yürüyebilmeyi öğrendik.

Aldığımız darbeler bize ders oldu, darbe gücü arttı ama etkisi azaldı.

Bağışıklık kazandık sahte insanların sahte duygularına..

Ama yine de, yeri geldi, göz göre göre, gitmemek gerektiğini bile bile gittik...

Başkasını sevdiğini bile bile sevdik.

Verdiği umudu almamak için uğraşmadık bile.

Güvenmeyi seçtik.

En başta hatayı kendimize biz ettik...

Sonra iş işten geçmiş gitmiş oldu zaten, yaralarımızla yüzleştik.

Tutunacak dalımız kalmayana kadar sevmeye devam ettik.

Biz büyüdükçe, gerçekten sevmenin anlamını kaybettik...

Aşka ise tövbe ettik..

Bu yazıyı anlatabilecek en güzel şarkı da bu olsa gerek...