(Gece uyurken kelimeler döndü beynimde, uyandım, bunlar döküldü kalemimden...)
Bir taraf daha çok sever her zaman.
Daha çok değer verir, daha çok acı çeker.
Bir taraf daha derin yaşar duygularını, daha çok önemser, daha çok kafaya takar.
İki taraf aynı yaşamaz aşkı hiçbir zaman.
Bir taraf hep daha umursamazdır diğerine nazaran.
Bir taraf daha hayalperesttir.
Zaten insanların duygu yoğunluğu hiçbir zaman eşit değildir.
Kiminin aşkı ağır basar, kiminin nefreti.
Kimi özgürlüğü seçer, kimi esareti.
Aşkın kuralı da böyle işte zaten...
Bir taraf hep daha çok sever, daha çok yanar, daha çok yenilir.
Bir taraf her zaman kaybedendir.
Bir taraf aşka hep yenik başlayandır, yıkılan umutlarını toparlamaya çalışan,
Bir taraf hep umut aşılayandır, karşısındaki yıkılmasın diye uğraşan...
Zaten birebir aynı olsa iki taraf, denge olmazdı ki aşkta o zaman.
Bir taraf yıkılırken, diğer taraf tutar elinden.
Bir taraf ağlarken, diğer taraf güldürür derinden.
Bir taraf dertliyken, diğer taraf dermandır çoğu zaman...
Ama yine de;
Bir taraf hep çok fazla sever.
Diğer taraf da sever...
Ama bir taraf diğer tarafa çoğu kez hiç yetişemez...
(Sanırım hep "bir taraf" ben oldum, hep...)
